très jolie

Gisteren, zaterdag 7 augustus, was ons jaarlijkse Bessenfeest. En wat een feest was het!! We hadden sowieso al heel veel geluk met het weer, want behalve een flinke bui midden op de dag, bleef het droog, soms zelfs zonnig;  heerlijk weer om iets te ondernemen. En dat deden veel mensen. In ieder geval in onze tuin. Want vanaf 10 u tot laat in de middag kwamen de  bezoekers naar de tuin, om al die lekkere bessen te plukken (rood, wit, blauw), om een kopje thee of stukje gebak, of juist speciaal voor ons Bessenfeest. Want voor dit feest waren er bijzondere activiteiten, zoals een stok versieren, of een broodje bakken, jam maken, een wens doen in de wensput, of een mooi mozaïek tegeltje  maken. En door de speurtocht kon iedereen de tuin op zijn/ haar eigen houtje ontdekken. En wat is er mooier dan al die vrolijke, geschminkte gezichtjes door de tuin te zien huppelen en al de mensen te zien genieten van de natuurlijke sfeer, de rust (ondanks de vele bezoekers) en voor velen uiteindelijk de verse pizza uit de pizza oven. Met dank aan alle medewerkers, we hadden een geweldig feest.

 

 

 

En ondertussen werd de “nieuwe”, de herbouwde, abri van alle kanten bewonderd. We zijn er superblij mee, en kunnen nu de brand en alle gevolgen van dien, eindelijk helemaal achter ons laten. Een dubbel feestelijke dag dus!

 

Begin juni kregen we bijzonder bezoek op de tuin: Een filmploeg die opnamen kwamen maken voor hun kookprogramma op Net 5: “Wat eten we”?

Het was een mooie, zonnige, lentedag, met rustig weer en aangenaam warm . De tuin stond nog boordevol met Fluitenkruid, waardoor er een sfeer hing van vrolijkheid en uitbundigheid, maar ook van ruigheid en geheimzinnigheid, de tuin was open en toch moeilijk te overzien.

En daar kwam de filmploeg, 5 man/vrouw sterk, en ze koos een mooi plekje in de cirkel. Bijna 4 uur lang waren ze bezig, met  rondlopen, kijken, bespreken en opnemen. Met als resultaat? Een bijzondere “item” in de uitzending van 24 juni, van 3 minuten lang! Wat een andere wereld!!

 

Om de opnamen te bekijken zie:

https://www.kijk.nl/programmas/wat-eten-we/FXTRUScNt4L/seizoen/181086248295/afleveringen/video/pilav-met-gegrilde-perzik/ZRCFHOdCE35

De aalbessen zitten flink in het blad, jonge spruiten schieten de lucht in, takken hangen over. Een van de klussen voor deze tijd is het aan- en opbinden van de takken, zodat we toch nog steeds door de rijen kunnen lopen (straks kunnen plukken) en maaien. En dan ineens, onverwachts, schiet er iets weg. Tussen de bladeren, diep in de struik, ligt een prachtig nestje, vol met……wel  vijf mooie, fel blauwe gekleurde eitjes. Eitjes van de zanglijster ontdekken we na het in de vogelgids opgezocht te hebben. Vol bewondering en ontzag voor dit grote, kleine natuurwonder, sluipen we stilletjes uit de rij aalbessen. Gelukkig is de pluk nog niet begonnen, nog even rust voor dit vogelpaar.

 

Het werk op deze dag (zaterdag 15 mei) was vooral gericht op de herbouw van de abri. Komende week zou de aannemer namelijk aan de bouw gaan beginnen. Gelukkig kregen we, evenals eind vorig jaar, en ook eerder deze week, nogmaals hulp vanuit het Voedselkollektief Amersfoort: een aantal mensen kwam, gewapend met gereedschap, een dagje helpen. De belangrijkste klus was ook meteen erg overzichtelijk: alle spijkers en schroeven uit de oude balken en palen halen. En dat ging geweldig goed, met enig overleg, supervisie, teamwerk, maar vooral ook plezier. De stapel balken zonder spijkers groeide in een rap tempo.

Koffie met heerlijke koek, lunch met een lekker soepje, een paar vriendinnen die nog kwamen helpen in de strijd tegen de haagwinde, cadeautjes in de vorm van een doos kopjes en stekjes voor in de bloemencirkel, onze stagiair die de hele dag met de bouw hielp, het zonnetje dat scheen en dan ineens, eind van de middag, op het juiste moment een fikse bui: een goed moment om te stoppen.

Het was een mooie dag!

Dank voor alle hulp.

Een nieuw jaar, een nieuw begin, winter nog en alles sluimert. Maar ondergronds zijn de voorbereidingen bezig, en bovengronds wordt ons een glimp gegund.

Sneeuw op de tuin, en flinke vorst, maar dit kruid, het muur heeft er schijnbaar geen last van. Een ontroerend beeld, kwetsbaar en tegelijkertijd dapper, volhoudend, vol moed, op naar het nieuwe seizoen, het groeiende licht, de wereld in.

 

 

 

Toen we in januari aan het wieden waren tussen de blauwe bessen, kwamen we een bijzondere kluit met een soort knoppen tegen, wat oh wat? Je voelde bijna de groeikracht in de kluit, die dwang om te groeien, om eruit te komen, om te “zijn”. Dus een paar “kluiten” bewaard. Maar vergeten,  laten liggen, open en bloot, in vorst en sneeuw. Wie schetst onze verbazing toen we dinsdag (23/2) diezelfde kluit weer tegenkwamen: met uitgedroogde worteltjes, kou en sneeuw doorstaan, met een prachtig goudgeel bloemhoofdje!! Het is Klein Hoefblad Tussilago farfara!

Deze ontdekkingen leken wel een metafoor voor ons bedrijf, voor ons zelf . Met de verwoestende brand in het geheugen, de rustpauze die volgde, vol van innerlijk werken, verwerken, en een stil doorwerken in de tuin. De ruige natuur, plantjes die kwetsbaar zijn, maar ook vol innerlijke kracht, en die, ondanks tegenslagen, doorzetten, om weer opnieuw tot bloei te komen.

Dinsdag 29 december werd een bijzondere dag. Leden van het Voedselkollektief (Voko) Amersfoort kwamen (in overleg) met een groep opruimen. Vanuit de tuin sloten zich een aantal vrijwilligers aan zodat we ineens met een groep van wel 13 mensen konden beginnen aan het opruimen van de naargeestige, zwartgeblakerde restanten van wat ooit de abri was geweest. Een klus waar we aan de ene kant niet naar uitkeken, vanwege de emotionele beladenheid, en die we aan de andere kant zo graag gedaan wilden hebben.

 

De dag begon koud (3 C) en nat, maar allengs werd het beter, totdat zelfs de zon ging schijnen. En het leek net of de dag zelf ook in een zonlicht kwam te staan. Eerst nog onwennig, kwam er al gauw een bedrijvigheid op gang waarin iedereen zijn/ haar weg leek te vinden, en het samenwerken bijna vanzelf ontstond. Van een afstandje bekeken deed het denken aan een mierenhoop waarin iedereen  doelbewust bezig was.

En zo vlotte het werk ook goed. Na een lunch met heerlijke pompoensoep, ving het tweede deel van de middag aan; de dakplaten waren verwijderd en er restte nog zwarte bergen smurrie op de grond, waaruit menig scherf gevist werd om in de toekomst eventueel in een nieuw mozaïek bord te kunnen dienen.

Als afsluiting van de dag nog even een stevige klus: het karkas van de trekker op de aanhanger manoeuvreren.  Met inzichten  (en gewichten) van diverse personen lukte dat prima. En toen was het voor vandaag genoeg.

Groot is onze dank naar alle helpers. Wat een geweldig idee van het Voedselkollektief om dit te organiseren, en wat voelen we ons gedragen en geholpen. Heel fijn.

Alles gesorteerd, alles kan afgevoerd worden, een bodem gruis die er nog ligt, zwarte leegte, uitnodigend voor een volgende fase……

 

In de nacht van donderdag 26 november op vrijdag 27 november werd er om 23.45 u alarm geslagen door een wandelende buurman: de abri (ons onderkomen) op de tuin, stond in lichterlaaie. De brandweer uit Achterveld kwam eraan te pas, met een watertankwagen uit Kootwijkerbroek, maar te redden viel er niets meer. Bijna onbeschrijfelijk was het verdriet toen wij de volgende ochtend gingen kijken: er was letterlijk niets meer van over.

Daar waar eerst onze stoelen stonden rondom de tafel met een bos bloemen, ligt nu een dikke laag as, vermengd met het metaal van de prullenbak, de snoeischaren, de vorken van de riek.

Waar het kleurige Tres Jolie mozaiekbord ons herinnerde aan geweldige samenwerkingsdagen met vrijwilligers, de kachel stond te wachten op warme gezelligheid tijdens de pauze, waar de “balie” zo prachtig was gebouwd door helpende handen, klaar om in de zomer de geplukte emmertjes frambozen af te wegen, rest ons nu een zwarte laag troep, as, leegte.

 

Wat precies de oorzaak is geweest wordt nog onderzocht, maar duidelijk is dat de brand niet vanzelf is ontstaan.

Ondertussen gaan er allerlei lijsten door m’n hoofd, van spullen die er niet meer zijn. De theeglazen en thermoskannen, het mooie vitrinekastje op de balie, de vlag, de buffetkast met alle kopjes. En aan de andere kant (letterlijk) de trekker, de gereedschappen, de rieken en scheppen de takkenscharen en hakjes, handschoenen, regenjassen, werkkleding, kniebeschermers, clipjes, en ga zo maar door. Met de tijd die verstrekt, wordt de lijst steeds langer, wordt het bewustzijn van de gelede schade, materieel maar vooral ook innerlijk, immaterieel steeds scherper. En dan, ineens het besef dat de ruimte zelf, zo door vele handen opgebouwd en verzorgd, ons nu ook niet meer kan beschermen voor de regen, de kou van de komende winter, geen rustplek meer kan bieden voor de pauzes. Of als ruimte om groepen te ontvangen .

En hoe lang is dit nu eigenlijk geleden dat we zo bijna vanzelfsprekend van de abri gebruik maakten?

Zo malen we deze dagen door, bewustwording van wat was en van wat nu is.

De vele reacties die wij van iedereen ontvingen, maken duidelijk wat voor een fijne en belangrijke plek de tuin voor velen inneemt. Hartverwarmend hoe mensen hun hulp aanbieden, in werk, goederen, financieel. Dat geeft veel troost. Superfijn!!

Hoe verder? We moeten het nog laten bezinken, verwerken, en dan rustig verkennen hoe nu verder. Daarover later meer.

Als ik richting notenboom loop om noten te gaan rapen, rent er een eekhoorntje voor me uit. Ha, denk ik nog in een flits, daar heb ik je, nu kan ik je in ieder geval wegjagen, de noten die er liggen zijn voor ons. In een flits, die gedachte, maar de werkelijkheid is anders. Want pluimstaart schiet vrolijk de boom in, en even later kijk ik machteloos toe hoe hij in het topje van de boom heerlijk op een nootje zit te knabbelen. Terwijl de wind speelt met de bladeren, zwiepen de hoogste takken behoorlijk heen en weer, waardoor ikzelf bijna misselijk word van het kijken. Maar eekhoorn heeft er geen last van.

En als mijn aandacht verslapt springt hij via tak en tak en tak weer op de grond, mij achterlatend met een gevoel van onbeholpenheid, terwijl ik op de grond kijk en zoek tussen de grassen en dorre bladeren naar de eerste paar gevallen noten. Nee, dan pluimstaart, die heeft een heerlijke, grote voorraad in de boom hangen (en dat zonder gras te maaien, of onkruid te wieden……… ).

)

Met twee emmertjes aan mijn riem loop ik naar de rijen bramen. Eentje voor de jam-bramen, eentje voor de mooie-bramen (winkel, taart etc). Mijn doel is de overrijpe en beschadigde bramen te plukken en de mooie te laten hangen, voor de zelfpluk, schoonplukken noem ik dat. Bramen plukken is een kunst: je niet te laten verleiden door de zwarte kleur, maar elke braam voorzichtig vast te pakken. Als de braam met een klein knikje loslaat, weet je dat die rijp is! Overigens weten vogels, wespen en vliegen ook haarfijn (en sneller) welke rijp en goed eetbaar zijn. Terwijl ik zo met veel geduld langs de bramenrij loop, me met moeite inhoudend om niet al die heerlijke, sappige zwarte  bramen te plukken, hoor ik zo nu en dan een zachte plop achter me; toch weer eentje gemist.

Oh wat graag zou ik bramen- minnend Nederland willen oproepen: ga plukken, nu!! Die zwarte rijkdom, die overweldigende sensatie van smaak, van zomer! Nu is het moment dat de bramen rijpen, in de tuin, in het wild, pak alsjeblieft dat moment. Ik waan me al plukkend in een bramenparadijs, overweldigd door de trossen overhangende bramen.

Tegelijk vliegen de gedachten door mijn hoofd, plannen, ideeën, de één nog grootser dan de andere. Aan het einde van de rij, net als ik aan de volgende rij wil beginnen, stuit ik op een mooie en voor vandaag zó toepasselijke tekst; geniet het moment. Ik geniet, dát is zeker, mijn bramenhanden zijn er getuige van.

En ik zou iedereen dit moment van harte gunnen!!