Vandaag zijn de laatste aalbessen geplukt. De avondzon verlichtte een enkel rood besje dat was blijven hangen. En dat straalde, als een klein, vuurrood zonnetje. Perfect rond, knalrood, vol nog met heerlijk, rood en gezond bessensap.
Op de een of andere manier zijn rode bessen voor mij altijd een bode. In de lente, zo half juni, zijn het de rode bessen die als een van de eerste afrijpen, en met hun vrolijke rode kleur het groen van de lente verlevendigen. Blij en verlangend word je daar van, de voorbode van het bessenseizoen: het gaat weer beginnen.
De hele zomer door zijn er rode bessen. We hebben tenslotte meerdere rassen staan, die na elkaar afrijpen. Dus de rode bessen horen bij de zomer, bij de oogst, zijn er gewoon altijd. Tenslotte komt er toch een moment dat ook van het laatste ras de bessen geoogst zijn. En daarmee sluiten we voor mijn gevoel, de zomer, de tijd van al die vele emmers bessen, al deels af. De nazomer gaat beginnen en we gaan langzamerhand richting herfst.
Toch is dat niet helemaal waar. De oogst gaat nog steeds door. De bramen hangen er nog volop en de herfstframbozen beginnen nu pas op gang te komen. De noten, de appels, er komt nog van alles.
Maar toch, die prachtige rode bessen, mooi rond en glanzend, zo lekker, ik ga ze missen!!