Een nieuw jaar, een nieuw begin, winter nog en alles sluimert. Maar ondergronds zijn de voorbereidingen bezig, en bovengronds wordt ons een glimp gegund.
Sneeuw op de tuin, en flinke vorst, maar dit kruid, het muur heeft er schijnbaar geen last van. Een ontroerend beeld, kwetsbaar en tegelijkertijd dapper, volhoudend, vol moed, op naar het nieuwe seizoen, het groeiende licht, de wereld in.
Toen we in januari aan het wieden waren tussen de blauwe bessen, kwamen we een bijzondere kluit met een soort knoppen tegen, wat oh wat? Je voelde bijna de groeikracht in de kluit, die dwang om te groeien, om eruit te komen, om te “zijn”. Dus een paar “kluiten” bewaard. Maar vergeten, laten liggen, open en bloot, in vorst en sneeuw. Wie schetst onze verbazing toen we dinsdag (23/2) diezelfde kluit weer tegenkwamen: met uitgedroogde worteltjes, kou en sneeuw doorstaan, met een prachtig goudgeel bloemhoofdje!! Het is Klein Hoefblad Tussilago farfara!
Deze ontdekkingen leken wel een metafoor voor ons bedrijf, voor ons zelf . Met de verwoestende brand in het geheugen, de rustpauze die volgde, vol van innerlijk werken, verwerken, en een stil doorwerken in de tuin. De ruige natuur, plantjes die kwetsbaar zijn, maar ook vol innerlijke kracht, en die, ondanks tegenslagen, doorzetten, om weer opnieuw tot bloei te komen.