In de nacht van donderdag 26 november op vrijdag 27 november werd er om 23.45 u alarm geslagen door een wandelende buurman: de abri (ons onderkomen) op de tuin, stond in lichterlaaie. De brandweer uit Achterveld kwam eraan te pas, met een watertankwagen uit Kootwijkerbroek, maar te redden viel er niets meer. Bijna onbeschrijfelijk was het verdriet toen wij de volgende ochtend gingen kijken: er was letterlijk niets meer van over.
Daar waar eerst onze stoelen stonden rondom de tafel met een bos bloemen, ligt nu een dikke laag as, vermengd met het metaal van de prullenbak, de snoeischaren, de vorken van de riek.
Waar het kleurige Tres Jolie mozaiekbord ons herinnerde aan geweldige samenwerkingsdagen met vrijwilligers, de kachel stond te wachten op warme gezelligheid tijdens de pauze, waar de “balie” zo prachtig was gebouwd door helpende handen, klaar om in de zomer de geplukte emmertjes frambozen af te wegen, rest ons nu een zwarte laag troep, as, leegte.
Wat precies de oorzaak is geweest wordt nog onderzocht, maar duidelijk is dat de brand niet vanzelf is ontstaan.
Ondertussen gaan er allerlei lijsten door m’n hoofd, van spullen die er niet meer zijn. De theeglazen en thermoskannen, het mooie vitrinekastje op de balie, de vlag, de buffetkast met alle kopjes. En aan de andere kant (letterlijk) de trekker, de gereedschappen, de rieken en scheppen de takkenscharen en hakjes, handschoenen, regenjassen, werkkleding, kniebeschermers, clipjes, en ga zo maar door. Met de tijd die verstrekt, wordt de lijst steeds langer, wordt het bewustzijn van de gelede schade, materieel maar vooral ook innerlijk, immaterieel steeds scherper. En dan, ineens het besef dat de ruimte zelf, zo door vele handen opgebouwd en verzorgd, ons nu ook niet meer kan beschermen voor de regen, de kou van de komende winter, geen rustplek meer kan bieden voor de pauzes. Of als ruimte om groepen te ontvangen .
En hoe lang is dit nu eigenlijk geleden dat we zo bijna vanzelfsprekend van de abri gebruik maakten?
Zo malen we deze dagen door, bewustwording van wat was en van wat nu is.
De vele reacties die wij van iedereen ontvingen, maken duidelijk wat voor een fijne en belangrijke plek de tuin voor velen inneemt. Hartverwarmend hoe mensen hun hulp aanbieden, in werk, goederen, financieel. Dat geeft veel troost. Superfijn!!
Hoe verder? We moeten het nog laten bezinken, verwerken, en dan rustig verkennen hoe nu verder. Daarover later meer.