Als ik door het bos loop, merk ik een bijna lente-achtige sfeer. De bodem is bedekt met een tapijt van bruine, verdroogde bladeren, vooral van beuken, maar de bladeren aan de bomen zelf zijn frisgroen, soms net uitgelopen. En op plekken waar net wat meer beuken bij elkaar staan schemert een lichtgroen licht door de bomen heen, alsof het lente is.
Het lijkt erop dat de extreme droogte deze zomer als een soort winterstop heeft gewerkt voor de natuur. De bomen gingen pijlsnel herfst/ winter in, om zo de droogte te overbruggen. Maar met de regen die uiteindelijk volgde kwam er ineens nieuw leven, nieuwe energie in de boom. Zo ook op de tuin; wat blijkt de natuur je toch telkens te verrassen. Want terwijl de ene appelboom vol hangt met lekkere appeltjes, zoals gebruikelijk is in de (bijna) herfst
, bloeit de buurboom alsof het lente is!