Met twee emmertjes aan mijn riem loop ik naar de rijen bramen. Eentje voor de jam-bramen, eentje voor de mooie-bramen (winkel, taart etc). Mijn doel is de overrijpe en beschadigde bramen te plukken en de mooie te laten hangen, voor de zelfpluk, schoonplukken noem ik dat. Bramen plukken is een kunst: je niet te laten verleiden door de zwarte kleur, maar elke braam voorzichtig vast te pakken. Als de braam met een klein knikje loslaat, weet je dat die rijp is! Overigens weten vogels, wespen en vliegen ook haarfijn (en sneller) welke rijp en goed eetbaar zijn. Terwijl ik zo met veel geduld langs de bramenrij loop, me met moeite inhoudend om niet al die heerlijke, sappige zwarte bramen te plukken, hoor ik zo nu en dan een zachte plop achter me; toch weer eentje gemist.
Oh wat graag zou ik bramen- minnend Nederland willen oproepen: ga plukken, nu!! Die zwarte rijkdom, die overweldigende sensatie van smaak, van zomer! Nu is het moment dat de bramen rijpen, in de tuin, in het wild, pak alsjeblieft dat moment. Ik waan me al plukkend in een bramenparadijs, overweldigd door de trossen overhangende bramen. 
Tegelijk vliegen de gedachten door mijn hoofd, plannen, ideeën, de één nog grootser dan de andere. Aan het einde van de rij, net als ik aan de volgende rij wil beginnen, stuit ik op een mooie en voor vandaag zó toepasselijke tekst; geniet het moment. Ik geniet, dát is zeker, mijn bramenhanden zijn er getuige van.
En ik zou iedereen dit moment van harte gunnen!!