très jolie

We zijn volop bessen aan het oogsten op dit moment. En soms zijn we ineens met een grote groep, zodat het dat echt oogstdagen worden. Zo hadden we drie weken geleden met elkaar (vaste vrijwilligers en mensen die een dagje kwamen helpen) ruim 70 kg zwarte bessen,  volrijp, eerst afgeschud op doeken, tenslotte in de emmers! Vorige week zaterdag zaten we met elkaar tussen de witte bessen (ook ruim 70 kg). En wat een gezelligheid ook, het begon, volgens ervaringsdeskundigen, op de druivenpluk te lijken. Zeker toen we ’s middags na het plukken met elkaar aan de pizza zaten. Deze week hadden we op dinsdag wel een record: 95 kg rode bes!! Een bijzonder goed seizoen met prachtige bessen. En voor de rode bessen is dat nog maar het begin….

Het plukken gaat voorlopig nog door, zeker ook van de blauwe bessen, dus de zelfpluk natuurlijk ook!

Op een zonnige zondagmorgen zaten we met een groepje geïnteresseerden in de tuin. In de serie Natuurbeleving, in samenwerking met Vrijzinnig Lunteren, was dit de laatste ochtend van de serie voor dit seizoen, 12 juni. Een serie waarin de beleving van de natuur centraal staat. Je omgeving, hoe vaak hol je er niet aan voorbij? Maar bewust stilstaan, kijken, voelen, ruiken, en ineens word je nieuwsgierigheid gewekt, hoe werkt dat eigenlijk in die natuur?

Deze ochtend stond in het teken van de roos. Bijeen zaten we rond de Guirlande d‘amour, een prachtige trosroos, helder wit, stralend bijna, en heerlijk geurend. Een roosmeditatie, gevolgd door een loopmeditatie, en een moment om in detail te kijken, tekenen. Daarna zingen, over rozen. Tenslotte bijeen met een rozendrankje, hoe toepasselijk. Stilte, rust, bezinning, ontmoeting, alles was er.

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een ochtend om even opgetild te worden, inzichten te krijgen, en het hier en nu te ervaren. Heel bijzonder!

Op de tuin proberen we zo veel mogelijk rekening te houden met de “echte bewoners”: de insecten. Dus onder andere, zoals de campagne Maai Mei Niet het benadrukt: zo laat mogelijk maaien, opdat de grassen en kruiden kunnen gaan bloeien waar dan de insecten weer van kunnen profiteren. En dat levert dan weer mooie beelden op!

Dinsdagmiddag zaten we in de theepauze uit te rusten in de schaduw van de wilg, bezweet van het harde werken in de zon. Het was een warme meidag, 24 C, warm en droog, zoals de afgelopen dagen steeds het geval was geweest. Verlangend naar regen, net als de ons omringende natuur.

En daar drupt ineens wat naar beneden, en nog een drup, onregelmatig. Is de wilg aan het huilen? Waar komen anders deze druppels vandaan? Dat moet onderzocht worden, de mobieltjes worden erbij gehaald. En wat blijkt? Het is een Wilgenschuimcicade: in de wilg hangen klodders wit schuim. Daarbinnen bevinden zich de larven van de cicade. Zij hangen met een zuignapje aan de takken, en zuigen soms te hard, zodat het overtollige vocht naar beneden “drupt”. Het witte schuim bescherm de larven tegen uitdrogen.

Weer wat geleerd………!!

Wat is het prachtig weer op dit moment (begin maart). Zoveel zon hebben we lange tijd niet gehad. Veel mensen gaan deze droge, zonnige dagen naar buiten om te wandelen of te werken in de tuin. Wij ook. Maar wij werken nagenoeg de hele winter door, in weer en wind. Want er moet gesnoeid, gewied, verplant, blad gereden worden etc. De natuur staat ondanks de winter niet stil. En hoewel het soms koud is, nat en guur, goed ingepakt maken we er altijd weer mooie dagen van.

De storm Eunice raasde vorige week ook over de tuin. Gelukkig niet veel schade, de partytent was net op tijd opgeruimd en de abri is stevig gebouwd, afgelopen lente, met een goede verankering. Maar wie schets onze verbazing toen we dinsdags toch nog een gevolg van de storm op de tuin troffen: in het drassige rode bessenveld is onze “druivenboom” scheef gezakt. Te scheef. Dat betekent omzagen …. of…… snoeien. We gaan voor de snoei!

 

 

Vandaag de eerste activiteit van dit jaar op de tuin: snoeicursus! En daar hoort ook wat lekkers bij. De eerste taart gemaakt met de laatste appeltjes van de oogst van vorig jaar: Lunterse pippeling.

In deze tijd kan het zijn dat het de hele dag mistig is geweest en dat ineens,  aan het einde van de dag, de zon doorbreekt. Of dat de dag wel zonnig was, maar toch zo nu en dan gehuld was in nevel. Dagen dat je aan het einde van de werkdag op de tuin, als je moe maar verzadigd naar huis gaat, ineens getrakteerd wordt op een fenomenale zonsondergang; alsof de hemel een aantal prachtige schilderwerken over je uitstrooit.

Vandaag zijn de laatste aalbessen geplukt. De avondzon verlichtte een enkel rood besje dat was blijven hangen. En dat straalde, als een klein, vuurrood zonnetje. Perfect rond, knalrood, vol nog met heerlijk, rood en gezond  bessensap.

Op de een of andere manier zijn rode bessen voor mij altijd een bode. In de lente, zo half juni, zijn het de rode bessen die als een van de eerste afrijpen, en met hun vrolijke rode kleur het groen van de lente verlevendigen. Blij en verlangend word je daar van, de voorbode van het bessenseizoen: het gaat weer beginnen.

De hele zomer door zijn er rode bessen. We hebben tenslotte meerdere rassen staan, die na elkaar afrijpen. Dus de rode bessen horen bij de zomer, bij de oogst, zijn er gewoon altijd. Tenslotte komt er toch een moment dat ook van het laatste ras de bessen geoogst zijn. En daarmee sluiten we voor mijn gevoel, de zomer, de tijd van al die vele emmers bessen,  al deels af. De nazomer gaat beginnen en we gaan langzamerhand richting herfst.

Toch is dat niet helemaal waar. De oogst gaat nog steeds door. De bramen hangen er nog volop en de herfstframbozen beginnen nu pas op gang te komen. De noten, de appels, er komt nog van alles.

Maar toch, die prachtige rode bessen, mooi rond en glanzend, zo lekker, ik ga ze missen!!

Wat een grote verrassing om midden in het veldje, het stukje land naast de hoogstam appelbomen, ineens een fel gekleurd bloemetje te zien, hoog op de steel, eenzaam tussen al het groen.

 

Oranje Havikskruid, een plant uit de composieten familie. De bladeren, rozet achtig, in het gras gepropt tussen de paardenbloemen en het ruige gras, zijn flink behaard, en laten met de ochtenddauw allemaal kleine druppeltjes zien, als ware het kleine pareltjes, een prachtig schouwspel. Maar het bloemetje op een lange, kale stengel, wel 40 cm hoog,  is ook een feest, knal oranje, straalt het je tegemoet.

Nu is het er nog eentje, althans een scherm met enkele bloemen,  laten we hopen dat komende dagen, weken het hele veldje vol komt te staan!